ایران در بازی 3X3 آخرین بار در کاپ آسیا یک سال و نیم پیش دوم شد. اما دوره بعد یعنی امسال بین 12 تیم کاپ آسیا یازدهم!
همزمان دختران ایران به ویتنام باختند سهمیه کاپ آسیا نگرفتند.
نوسان کیفی و نتایج تیم‌های 3X3، وقتی سئوال‌برانگیز می‌شود که بر خلاف بیشتر تیم‌های مدعی آسیا که به دنبال ساختار متفاوت و جدا از بسکتبال هستند، تیم‌های ایران همچنان از وجود بسکتبالیست‌های مطرح و ملی استفاده می‌کنند. بسکتبالیست‌هایی که فعالیت عمده آنها در باشگاهها یا اردوهای تیم ملی بسکتبال است. یا، همین مورد آخری در بحرین، زحمات سروه ضرغامیان در تیم بسکتبال نوجوانان ایران را نباید از نظر دور داشت.
بنابراین پاسخ به این سئوال مشخص است که 3X3 ایران با وجود نام سازمان! نتوانسته است فعالیت‌هایی مستقل از بسکتبال را برنامه‌ریزی کند.
نکته دیگری که در خصوص سالانه یک موفقیت ورزشکاران در رویدادهای پرشمار 3X3 مطرح می‌شود اراده و انگیزه شخصی بازیکنان نظیر همین تیم دختران در بازی‌های آسیایی جوانان است.
همین اندک نتایج، – جدای از غیبت مدعیان بسکتبال پایه و 3X3 آسیا مثل ژاپن، کره جنوبی و فیلیپین، یا کیفیت بحث‌برانگیز چینی‌ها در ورزش‌های گروهی، نه فقط بسکتبال بلکه در هندبال هم به تیم‌های دختران و پسران ایران باختند، – از دل برنامه‌ریزی‌های سازمانی و حمایتی، بیرون نیامده است. زیرا بدنه اداری 3X3 ایران تحت نام سازمان، دچار روزمرگی و بی‌تحرکی بوده اما به محض موفقیت‌هایی همچون دختران ما در بازی‌های آسیایی جوانان، همان‌ها در صف نخست عکس یادگاری و بیانیه‌های تبریک نشستند.
در حالی که سروکله این افراد در شکست‌های زنجیروار 3X3 پیدا نمی‌شود و پاسخگو نیستند.
سه‌نفره ایران با وجود مربیان ثابت اداره می‌شود و محدودیت فعالیت‌های مستقل، مانعی جدی در مسیر رشد همگانی این رشته بشمار می‌آید. در حالی که ورزش با مدیریت صادقانه، برنامه‌محور و پاسخگو رشد می‌کند، نه با مصادره دستاوردها و پنهان شدن پشت نام ورزشکاران.
واقعیت این است که بدنه اداری ساکن و نامؤفق 3X3 ایران همچنان اصرار دارد برای جا زدن خودش پشت اندک موفقیت‌های تلاشگران واقعی این بازی، به عنوان سازمان مؤفق! پنهان شود.
