از فردای پایان مهلت نامنویسی نامزدهای انتخابات ریاست فدراسیون بسکتبال شایعات و حرف و حدیثهای فراوان در مورد نامزدها شروع شد و با گذشت بیش از یک ماه همچنان ادامه دارد. طبیعی است این ماجراها تا 19 دی، زمان برگزاری انتخابات هم ادامه داشته باشد. این ماهیت انتخابات بوده و اجتناب ناپذیر است.
در کنار امر انتخابات که هنوزم اعتقاد دارم در مملکتمان انتخابات نداریم بلکه انتصخابات داریم، آنچه در این اتفاقات تا امروز از سوی طیفها و جریانهای مختلف شاهد بودهام الحمدالله به تنها چیزی که اصلاً فکر نمیشود بسکتبال است.
بعضی مطالب را که میخوانم برایم قابل هضم نیست در مورد بسکتبال حرف میزنیم یا مشغول لایحه نویسی هستیم؟
انگار همه جای بسکتبال «کلانتری» زدهایم و برخی بازیکنان و افراد را «متهمان فراری» میبینیم! همینطور جاهای دیگر این ورزش را «دادگاه». هیئت غیرمنصفهای هم در فضای مجازی، که از بهشت فرستاده شده و برای ما دوزخیان نسخه میپیچد، در حال توهم و اتهامزنی علیه این و آن است.
بسکتبال به جای تمرکز بر حرکت جمعی که در ذات این ورزش است و قرار بود از مرحوم «نای اسمیت» خدابیامرز به نسلهای بعدی به ارث برسد، در ایران مثل بقیه جریانهای اجتماعی و فرهنگی، مسیر برعکس میرود و به جولانگاه فردیتهای لگامگسیختهای تبدیل شده است که در ورود به حریم شخصی و خصوصی افراد هیچ خط قرمزی نمیشناسد.
نای اسمیت فکرش را نمیکرد ورزش محبوبش در ایران؛ روزی این گونه آماج اغراض و خصومتهای شخصی علیه هم قرار بگیرد و الا قوانین جداگانهای برای ما مینوشت که جنبهی اجتماعی شدن نداریم.
به خدا مبدع بسکتبال نگفت و ننوشت «کسب قدرت» تنها ابزار رسیدن به بسکتبال است بلکه او بنیان بسکتبال را بر تحقق فعالیتهای اجتماعی گذاشت و کم کردن از حجم مشکلات فردیت دانشآموزان / جوانانی که از یک بازی دستهجمعی لذت ببرند.
«بسکتبال برای همه» در المپیک برلین به بار نشست و با «همگرایی» نیروها در فرهنگهای مختلف راه یافت اما برای ما بعد از 130 سال از پیدایش این ورزش، به سمت «واگرایی» و «نگاه پلیسی» با دایر کردن کلانتری! پیش میرود.
افراد به منظور «کسب قدرت» از مباحث تخصصی و تعامل روی برگردانند و رویکرد اجتماعی ندارند به همین دلیل است که این روزها به جای راهکارهای کارشناسانه در بسکتبال، شاهد خط دهیهای لجوجانه به چند رسانه و پیج و گروههای مجازی هستیم تا حال همدیگر را جا بیاوریم!
در هر حال امیدوارم موضوعات بسکتبال با عمق و دقت بیشتری مورد بررسی و ارزیابی قرار بگیرد نه سلیقهای و پلیسی.
افشین رضاپور
