سه نفر از تیم المپیکی ایران ساکهای خودشان را برداشتند و به سمت پادگان راه افتادند. بقیهی اعضای تیم ملی بسکتبال در المپیک ۱۹۴۸ لندن، هر کدام بسوی سرنوشت خودشان رفتند. فریدون اشتری مدتی بعد به کابینه دولت مصدق وارد شد، فریدون اسفندیاری علاقهاش را به تحقیق دربارهی ترابشریت نشان داد، ضیالدین شادمان سیاست، فریدون صادقی وارد نظام شد و یکی دو نفر دیگر بعد از دوران بازی، مربیگری را برگزیدند.
حسین جبارزادگان بلافاصله پس از المپیک، در بسکتبال و والیبال معلمی کرد.
حسین سرودی، حسین صعودیپور و ابوالفضل صلبی سه تن از ملیپوشان به جا ماندهی المپیکی ایران، هستهی اصلی تیم ملی در بازیهای آسیایی ۱۹۵۱ دهلینو شدند.
«کل تهرون رو پیاده گز میکردیم تا برسیم پادگان تمرین کنیم»…
منظور از پادگان؛ پایگاه هوایی یا فرودگاه قلعه مرغی بود که ابوالفضل صلبی در خاطراتش میگفت.
فرودگاه قلعه مرغی زمین صاف و همواری داشت که از نزدیک به ۳۰ سال قبل از تمرین ملیپوشان بسکتبال، هواپیماهای نظامی در آنجا فرود میآمدند. اردوی آمادهسازی نه به شکل امروزی خود اما به واسطهی دویدن روی سطح هموار و صاف زمین با مسافت طولانی، در این منطقهی نظامی برپا بود که امروز به نام بوستان ولایت تهران معروف است.
«کاپیتان ما حسین سرودی بود. یک نظامی با دیسیپلین. مربی نداشتیم خود ِ حسین کارها رو میکرد. تو المپیک با چند نفر صحبت کرده بود، یک چیزایی یاد گرفته بود. ما رو حرفش حرف نمیزدیم».
حسین سرودی از اواسط دههی ۲۰ در فوتبال و بسکتبال فعالیت داشت. با استخدام در نظام، افسر نیروی هوایی شد و از بنیانگذاران تیم بسکتبال دوچرخهسواران در همان بدو تأسیس باشگاه تاج بود که بعدها با پرویز خسروانی، بنیانگذار تاج به مشکل خورد…
(عکس تعدادی از ورزشکاران در بازیهای آسیایی 1951 (اسفند 1329). حسین سرودی نفر اول ایستاده جلو ردیف پایین. ابوالفضل صلبی و حسین صعودیپور ایستاده از چپ در ردیف بالا نفرات دوم و سوم دیده میشوند.)
