به نظر شما و به دور از همه جاروجنجالها و هیاهوها در حاشیه انتخابات ریاست فدراسیون بسکتبال، آیا در روزهای باقیمانده نباید فرصتهای بیشتری را برای ارائه طرح نظریاتی اساسی در بسکتبال در نظر گرفت؟
آیا نباید به نیازها و ضرورتهای بسکتبال پرداخت که تعمیمدهنده اساسی آن «سازندگی» است؟
مسأله اصلی بسکتبال ایران چیست؟ پرسشی که ابتدا کاندیداهای محترم باید آن را با گروهی از کارشناسان و دستاندرکاران مطرح کنند و پاسخ آن را با اعضای مجمع در میان بگذارند.
ما برای هر کاری به الگویی در ارتباط با پیشرفت در حوزه همان کار نیاز داریم. اگر وظایف و مأموریتهای حوزههای مختلف بسکتبال را به صورت زنجیرهای در نظر بگیریم، همه عوامل به هم متصلاند بنابراین نیازمند چارچوب و سیاستگذاری کلان، همچنین برنامهریزی در راستای اهداف از پیش تعیین شدهایم.
در حال حاضر بسکتبال از دورهای (بیش از یک دهه پیش) به دورانی تازه وارد شده است (دوران اکنون تا یک دهه آینده) که با توجه به افتخارات دوره قبلی، توان استفاده از ظرفیت و تجارب گذشته و توان حرکت امیدوارانه به سمت آینده، در هالهای از ابهام است.
تغییرات سریع، شرایط بسیار متغیر اجتماعی و از همه مهمتر شرایط سخت اقتصادی، زمینه هرگونه برنامهریزی میان مدت و بلند مدت را غیرممکن ساخته و این بازتاب وضعیتی است که کلیت ساختار اجرایی کشور را در برگرفته است.
با وجود مشکلات اساسی در جامعه، در بسکتبال به عنوان رشتهای قابل توجه و جوانپسند، شاهد مشارکت خودجوش نوجوانان و جوانان هستیم که در این ورزش فعالیت میکنند. مثال عینیاش تعداد پرشمار بازیکن در بسکتبال باشگاههای ایران و دسته یک با حضور نزدیک به 70 تیم.
آیا انتخاب بسکتبال توسط جوانان، نباید ما را در مورد مسیر پیش رو به تفکر وادار کند؟ کدام الگوی پیشرفت در بسکتبال پاسخگوی خیل عظیم نوجوانان و جوانان علاقهمند و مستعد به این ورزش خواهد بود؟…
پایان قسمت دوم
مجموعه این مباحث را هر روز در سایت خانه بسکتبال ایران دنبال کنید.
