نخستین بار که لبنانیها ترس تو دلمون انداختن تابستان ۱۳۷۸ بود – بازیهای غرب آسیا – بیروت.
یک تیم آماده، تماشاگران پرشور و صدای کر کننده داخل سالن.
ما باختیم.
بسکتبال ایران ضعیف شده بود و هر چه رو به پایان دههی ۷۰ خورشیدی میرفتیم، ضعیفتر. اما لبنانیها در حال اوجگیری.
رونی سایکلی، ایلی منشنتف، ووگل، فادیالخطیب و ….تیم پر ستاره لبنان.
در رویارویی ملی و باشگاهی، جلوی لبنانیها احساس ضعف میکردیم. باشگاهی؛ ستارگان داخلی + بازیکنان خارجی و ملی؛ ستارگان داخلی + تبعههای غیر آسیایی.
این قصه حدود ۱۰ سال روایت شد تا اینکه صباباتری در جام باشگاههای آسیا و تیم ملی در جام ملتهای ۲۰۰۷ آسیا به دوران لبنان و نسل ستارگان آنان پایان دادند. ایران با کنار زدن مدعی اصلی دو جام یعنی لبنانیها، قهرمان هر دو جام شد.
بعد از آن ما بردیم.
۲۰۱۱ در ووهان از رویشان رد شدیم!
لبنان ِ بیستاره از مدار مدعیان خارج شد اگر چه ستارهای همچون فادیالخطیب در بین جوانترها مثل وائل اراکجی همچنان چشمک میزد.
سال ۲۰۱۷ با وجود میزبانی لبنان از کاپ آسیا و تغییر و تحولات در تیم ملی ایران، باز هم مقابل ما بازنده شدند.
در پنجرههای انتخابی جام جهانی به هم نخوردیم اما لبنان پس از حذف ایران در کاپ آسیا ۲۰۲۲ توسط اردن، نایب قهرمان شد.
آنها با الریاضی به صف مدعیان جام باشگاههای آسیا برگشتند. پیروزیهای تیمهای لبنان مقابل تیمهای ایران، یک بار دیگر دوئلهای دو تیم را در رویدادهای مختلف تماشایی کرد.
ایران – لبنان برای نخستین بار فردا از ساعت ۵ عصر در جام جهانی مقابل هم قرار میگیرند. با حال و هوای متفاوت.
لبنان دو بازی آخرش را با فرانسه امیدوارانه جنگید و ساحل عاج را برد تا همچنان به سهمیهی المپیک فکر کند.
ایران در حسرت برد جلوی ساحل عاج و بازی نومیدکننده مقابل فرانسه.
بازی بر سر سهمیهی المپیک تمام نشده است.
اراکجی، علی حیدر، امیر صعود و اسپلمن در یک سو و حدادی، کاظمی، یخچالی و امینی در سمت دیگر ایستادهاند.
حتی لبنان به پشتوانهی دو برد قبل ِ جام جهانی در بازی تدارکاتی با ایران، کفهی سمت خودش را سنگینتر میبیند.
همهی احتمالات سهمیه المپیک پس از بازی ژاپن – کیپورد به وجود میآید. اگر ژاپن نبرد. یا با اختلاف ببازد آنوقت باید در مورد برد و باخت ایران یا لبنان با گلهای خورده و زده چرتکه انداخت. چین و اردن و فیلیپین هم هستند.
